Een onvergetelijke avond

 

Toen ik negen jaar was, bezorgde mijn vader me een van de leukste verrassingen van mijn leven. Hij had bij muziekwinkel Musica een zoveelstehandse snaredrum op de kop getikt. In de eerste plaats om zelf wat op te rommelen - in een donkerbruin verleden was hij drummer in een beatgroep - maar ook om zijn zoon aan te zetten tot het edele slagwerkersschap.

 

Aldus geschiedde, en vrolijk roffelde ik met mijn favoriete plaatjes mee. Men moet destijds ook al gedacht hebben dat ik een jaar of dertig te laten geboren was, want mijn lievelingsnummers kwamen allemaal uit de jaren '60 en '70. Mede aangewakkerd door de onvolprezen televisieserie Tour of Duty werd 'Paint it, Black' van de Rolling Stones mijn lijflied. De muzikale voorkeur van mijn ouders deed de rest en al snel had ik de complete Stones catalogus op vinyl, cassette en cd.

 

Naast muziek luisteren, bleef ik drummen. Aangestoken door de grungebands van weleer maakte ik op 14-jarige mijn podiumdebuut als drummer. Speelden we, niet geheel naar de zin van de aanwezige ouders en leerkrachten van de jaarlijkse schoolmuziekavond, 'Rape Me' van Nirvana. Zo rommelde ons bandje, Drastic Life, nog een paar jaar door. Totdat iedereen 'volwassen' werd en ging studeren of professioneel blower werd.

 

Tot mijn 25e bleef drummen een eenzaam tijdverdrijf. Urenlange speelde ik net als vroeger mee met de cd'tjes van de Stones, The Who, Jimi Hendrix, The Doors, Creedence Clearwater Revival, Guns n' Roses en Metallica. Natuurlijk wilde ik best wel weer in een band spelen. Maar ja, waar, hoe en met wie?

 

Marktplaats bracht uitkomst. Daar las ik in de zomer van 2005 een advertentie van Rolling Stones coverband Black & Blue, uit Deventer nota bene. De heren muzikanten, variërend in leeftijd tussen de 24 en 52, waren naarstig op zoek naar een drummer. Check. De week erop deed ik 'auditie' en vond het geweldig, Het genoegen bleek geheel wederzijds en dus was ik weer drummer in een band.

 

Het oefenen in Terwolde, waar de hoogbejaarde Jo Jansen, een totaal verlopen studio annex oefenruimte uitbaatte, was al een feest. Niet alleen onze muzieksmaak bleek eender, ook onze hang naar flauwe grappen en grollen, koud bier en vieze praatjes deelden wij.

 

Prachtig waren ook de optredens, waar wij ons per bandbus (een afgejakkerde camper) naartoe verplaatsten. De sfeer, de grappen, de verbondenheid als orkest tegen de rest van de wereld. Het is niet echt in woorden te vatten. Elke muzikant die wel eens met zijn bandje op stap gaat, weet wel wat ik bedoel. Uiteraard speelden wij altijd in een verre uithoek van het land (men kende ons hier, haha) en nam een optreden in Zuid-Limburg een groot deel van je weekend in beslag.

 

Helaas komt aan alle mooie dingen altijd veel te vroeg een eind. Onze zanger, Peter Rutgers, overleed veel te jong na een slopende ziekte in 2009. Met het verscheiden van onze frontman en regelneef, was het met Black & Blue ook gedaan.

 

De jaren erna zagen we elkaar af en toe wel eens en altijd smeulde op de achtergrond het plan voor een reünie. Het duurde uiteindelijk tot dit voorjaar dat een reünie concreet werd. Een groot deel van de jongens en mannen die in Black & Blue en voorganger Instead of Stones speelden, stak de koppen bij elkaar en besloot in ieder geval nog één keer te gaan vlammen.

 

Na maandenlange voorbereidingen en vele oefensessies - de één was wat roestiger dan de ander, en als we het doen, doen we het goed! - was het afgelopen zaterdag zo ver. In een dampende en zwetende beatkelder van De Hip in Deventer speelden we in drie uur tijd iedereen plat. De sfeer was fantastisch, het publiek genoot, de band wellicht nog meer.

 

Grondlegger van de band, Hans Broeklander, werd geëerd. En natuurlijk stonden we stil bij de dood van Peter Rutgers. Wilco kroop in de huid van Mick Jagger. Peter en Erik speelden hun gitaarpartijen nog gelikter dan Keith, Ronnie en Mick Taylor bij elkaar. Hans en Frank zorgden voor het stevige fundament. Marco en ik wisselden elkaar af op de drums. Spetterende gastoptredens van saxofonist Huub, de dolenthousiaste zanger Johnny en gitarist Bart en onze vaste invallers Rutger (drums) en Matthieu (bas) deden de rest.

 

Voor eventjes deden we oude tijden herleven. Ik ben heel erg blij dat ik deel mocht uitmaken van dit gebeuren. Met recht een onvergetelijke avond! Een avond die hopelijk een vervolg krijgt...(wordt dus vervolgd?)

 

Nagekomen bericht! In alle hectiek vergeet ik mijn muzikale steun- en toeverlaat, toetsenist Edo Casteel, te noemen. Niet alleen hield hij muzikaal de avond overeind met z'n ongekende kennis, maar is bovenal een held!

 

 



Wachtgeld

 

Vier maanden werken voor een goed salaris en daarna een jaar lang 70.000 euro wachtgeld trekken? Dat is wat ex-wethouder Marleen Huizingh van D66 in Deventer 'overkwam'. Dat haar dat op flink wat kritiek kwam te staan, is logisch. Maar gelukkig ziet zij nu af van verder recht op de wachtgeldregeling. De manier waarop siert haar echter niet.

 

Burgemeester

D66 was in Deventer de grote winnaar van de gemeenteraadsverkiezingen in 2010. De sociaal-liberalen kwamen met zes mensen in de raad en schoven lijsttrekker Marc-Jan Ahne naar voren als wethouder. De energieke en ambitieuze Ahne vertrok amper twee jaar later als burgemeester naar Ommen. D66 moest op zoek naar een nieuwe wethouder.

 

Doesburg

De ideale kandidaat bleek een zekere Marleen Huizingh te zijn. Huizingh was nog geen jaar daarvoor wethouder geworden in het pittoreske Doesburg. Voor iemand met geringe bestuurlijke ervaring een leuke uitdaging. Maar nu niet direct een achtergrond voor een wethouder van een stad met bijna 100.000 inwoners. Temeer Huizingh onder andere de loodzware portefeuille financiën kreeg toebedeeld.

 

Valse start

Inderdaad bleek Huizingh moeite te hebben met de zwaarte van haar nieuwe functie. Van parttime wethouder tot full-blown stadsbestuurder is geen kinnesinne. Politiek Deventer gaf haar echter de tijd om te groeien in haar nieuwe rol. Aanvankelijk leek zij zich meer op haar plek te gaan voelen en meer haar gezicht te laten zien.

 

Donderslag

Groot was de verbazing dan ook dat Huizingh zich op de eerste dag van het politieke reces in de zomer van 2012 ziek meldde. Er leek meer aan de hand dan een zomergriepje. Weldra kwam het bericht dat zij zich per 20 augustus zou terugtrekken uit haar functie. En hier begint de schoen pas echt te wringen...

 

Wachtgeldregeling

Wachtgeld is in het leven geroepen als een werklozenuitkering voor bestuurders (wethouders, kamerleden, ministers). Immers, zij kunnen van de ene op de andere dag buiten hun schuld om zonder werk komen te zitten (politieke crisis!). Wil je kwalitatief goede mensen als bestuurder dan is het goed dat er een vangnetje is. Welk verstandig mens zou zich anders in een bestuurlijk avontuur willen storten?

 

Uitwassen

Van de oorspronkelijke wachtgeldregeling werd grof gebruik en misbruik gemaakt. In Deventer hebben wij een oud-PvdA wethouder ruim 7 ton moeten betalen. De regeling was zo goed dat de prikkel om een andere baan te zoeken nihil was. De wachtgeldregeling werd versoberd. Een van de strengere regels om in aanmerking voor de regeling te komen, is dat men tenminste vier maanden in functie moet zijn geweest. Laat dat tot op de dag af nu precies de termijn te zijn waarop Marleen Huizingh haar ontslag nam.

 

Uitgekotst

Terecht was er veel commentaar in de media en vanuit de samenleving op deze gang van zaken. Daarbij werd af en toe hard op de persoon van Marleen Huizingh gespeeld. Niet chique, maar in het huidige medialandschap geen wonder. Vier maanden in dienst zijn, waaronder anderhalve maand 'ziek', zelf ontslag nemen en dan vervolgens 24 maanden recht hebben op bijna 6000 euro per maand. Dat is in deze economische malaise voor iedereen een gotspe.

 

Puinbak

Huizingh richtte met haar berekenende actie meer aan dan alleen een gat in de Deventer begroting. Ze zadelde D66 op met een groot probleem: wie moest nu de nieuwe wethouder worden. Raadslid Patrick Sonneveldt werd als kandidaat naar voren geschoven, maar overleefde de stemming in de gemeenteraad niet. Voor D66, de coalitie, maar bovenal voor Sonneveldt persoonlijk een drama. Na een lange zoektocht werd uiteindelijk Robin Hartogh-Heys, die het tot op heden prima doet, de nieuwe wethouder namens D66.

 

Achtervolgt

De wachtgeld-affaire bleef Marleen Huizingh achtervolgen. Regelmatig publiceerden de media lijsten met uitkeringen aan ex-bestuurders. Meer dan eens was zij onderwerp van spot in ingezonden brieven. Uiteindelijk stond zelfs het gevreesde GeenStijl bij Huizingh op de stoep. Was Huizingh nu maar zo verstandig geweest om open kaart te spelen, haar verhaal te doen en te vertellen dat ze hard op zoek was naar ander werk. Dan was de storm uiteindelijk wel gaan liggen, maar ze hield haar kaken op elkaar.

 

Wrokkig

Nadat dagblad De Stentor het eenjarig jubileum van Huizinghs wachtgeldregeling in het zonnetje zette, was het voor de gewezen wethouder blijkbaar wel tijd om te reageren. In pinnige bewoordingen zet zij uiteen dat alle negatieve publiciteit haar zoektocht naar werk frustreert. De maat is wat haar betreft nu zo vol, dat ze af zal zien van verder gebruik van de wachtgeldregeling.

 

Geen sympathie

Misschien dat Huizingh verwacht de opinie rond haar persoon te doen omslaan, op mijn sympathie kan ze niet rekenen. Dat ligt aan haar berekenende acties om in aanmerking te komen voor wachtgeld. Maar vooral aan de pinnige toon van haar verklaring. Het is allemaal de schuld van de media en boze burgers dat zij niet aan het werk komt. Als Huizingh zichzelf recht in de ogen zou kijken, zou zij echter een heel andere conclusie moeten trekken. Iemand met haar trackrecord aan kortstondige banen, gebrek aan doorzettingsvermogen en verantwoordelijkheidsgevoel komt sowieso niet in aanmerking voor een nieuwe baan. Negatieve publiciteit of niet.

 



Door Water Verbonden

Op 7 december 2012 werd mijn boek 'Door Water Verbonden - Een fascinerende geschiedenis van Nering Bögel' officieel gepresenteerd in Sociëteit de Hereeniging in Deventer. De eerste exemplaren zijn in ontvangst genomen door burgemeester Andries Heidema en directeur-eigenaar Richard Janssen van Nering Bögel. Ook voor Richards dochter Monique, die in de voetsporen van haar vader wil treden, was een luxe editie beschikbaar. Zij nam haar exemplaar en die voor haar overleden broer Frank in ontvangst. Meesterverteller en groot Deventerkenner Henk van Baalen verzorgde geheel in zijn aanstekelijke stijl de presentatie.

 

Het idee voor het schrijven van dit boek is voortgekomen uit de betrokkenheid van Nering Bögel bij de nieuwe Muziekkoepel in het Worpplantsoen. Als tegenprestatie voor de financiële steun van het bedrijf leek het ons leuk de geschiedenis van het bedrijf op te tekenen. Naarmate ik meer en meer bijzonder boeiende feiten uit de lange geschiedenis van Nering Bögel en de voorloper van het bedrijf, de Deventer IJzermolen, ontdekte in boeken en archieven ontstond het idee om er een echt boek van te maken.

 

Het verhaal dat zich ontvouwde bleek niet zo maar een bedrijfsgeschiedenis te zijn, maar een geweldig verhaal over succes, mislukking, koopmanschap, ondernemerslust, briljante vondsten en slimme ontdekkingen. De ondertitel van het boek - een fascinerende geschiedenis van Nering Bögel - doet zijn naam eer aan.

 

Die fascinerende geschiedenis begint in de loop van de 18e eeuw als de Deventer ondernemer Hendrik Lindeman grootse plannen ontvouwd voor een waterverbinding tussen de Hanzestad en het Duitse achterland. Hiervoor heeft hij dringend geld nodig en richt daarvoor de Deventer Ysermoole op: een van de eerste voorbeelden van moderne industrie in Nederland.

 

In 1825 krijgt de familie Nering Bögel deze ijzermolen in handen. Al snel groeit de fabriek uit tot producent van prachtig siergietwerk, machines en halffabrikaten die de hele wereld overgaan. Op het hoogtepunt van het bestaan zijn ruim duizend mensen in dienst.

 

In 1932 komt het plotseling tot een faillissement als gevolg van de wereldwijde economische crisis. De laatste directeur, J.A.C. Nering Bögel, zet de naam van het beroemde bedrijf echter voort en start een verkoopkantoor in Wassenaar.

 

Via allerlei omzwervingen en overnames vestigt Nering Bögel zich uiteindelijk in Weert. Richard Janssen, directeur van het bedrijf, ziet zijn kans schoon als het bedrijf in 2006 weer eens in de etalage wordt gezet. Hij koopt Nering Bögel en voor het eerst sinds de jaren '30 is de onderneming in handen van een particulier. Niet langer de speelbal van concerns en holdings wordt een heldere koers ingezet.

 

Nering Bögel legt zich tegenwoordig toe op de ontwikkeling van producten voor afwatering en waterzuivering. Hiermee is de titel van mijn boek verklaard. Wat begon als initiatief om een waterverbinding te financieren, eindigt in een bedrijf dat producten voor waterhuishouding levert.

 

'Door Water Verbonden' is te koop bij verschillende Deventer boekhandels. De opbrengsten van het boek komen ten goede aan de Stichting Muziekkoepel Worpplantsoen.