Toen ik negen jaar was, bezorgde mijn vader me een van de leukste verrassingen van mijn leven. Hij had bij muziekwinkel Musica een zoveelstehandse snaredrum op de kop getikt. In de eerste plaats om zelf wat op te rommelen - in een donkerbruin verleden was hij drummer in een beatgroep - maar ook om zijn zoon aan te zetten tot het edele slagwerkersschap.
Aldus geschiedde, en vrolijk roffelde ik met mijn favoriete plaatjes mee. Men moet destijds ook al gedacht hebben dat ik een jaar of dertig te laten geboren was, want mijn lievelingsnummers kwamen allemaal uit de jaren '60 en '70. Mede aangewakkerd door de onvolprezen televisieserie Tour of Duty werd 'Paint it, Black' van de Rolling Stones mijn lijflied. De muzikale voorkeur van mijn ouders deed de rest en al snel had ik de complete Stones catalogus op vinyl, cassette en cd.
Naast muziek luisteren, bleef ik drummen. Aangestoken door de grungebands van weleer maakte ik op 14-jarige mijn podiumdebuut als drummer. Speelden we, niet geheel naar de zin van de aanwezige ouders en leerkrachten van de jaarlijkse schoolmuziekavond, 'Rape Me' van Nirvana. Zo rommelde ons bandje, Drastic Life, nog een paar jaar door. Totdat iedereen 'volwassen' werd en ging studeren of professioneel blower werd.
Tot mijn 25e bleef drummen een eenzaam tijdverdrijf. Urenlange speelde ik net als vroeger mee met de cd'tjes van de Stones, The Who, Jimi Hendrix, The Doors, Creedence Clearwater Revival, Guns n' Roses en Metallica. Natuurlijk wilde ik best wel weer in een band spelen. Maar ja, waar, hoe en met wie?
Marktplaats bracht uitkomst. Daar las ik in de zomer van 2005 een advertentie van Rolling Stones coverband Black & Blue, uit Deventer nota bene. De heren muzikanten, variërend in leeftijd tussen de 24 en 52, waren naarstig op zoek naar een drummer. Check. De week erop deed ik 'auditie' en vond het geweldig, Het genoegen bleek geheel wederzijds en dus was ik weer drummer in een band.
Het oefenen in Terwolde, waar de hoogbejaarde Jo Jansen, een totaal verlopen studio annex oefenruimte uitbaatte, was al een feest. Niet alleen onze muzieksmaak bleek eender, ook onze hang naar flauwe grappen en grollen, koud bier en vieze praatjes deelden wij.
Prachtig waren ook de optredens, waar wij ons per bandbus (een afgejakkerde camper) naartoe verplaatsten. De sfeer, de grappen, de verbondenheid als orkest tegen de rest van de wereld. Het is niet echt in woorden te vatten. Elke muzikant die wel eens met zijn bandje op stap gaat, weet wel wat ik bedoel. Uiteraard speelden wij altijd in een verre uithoek van het land (men kende ons hier, haha) en nam een optreden in Zuid-Limburg een groot deel van je weekend in beslag.
Helaas komt aan alle mooie dingen altijd veel te vroeg een eind. Onze zanger, Peter Rutgers, overleed veel te jong na een slopende ziekte in 2009. Met het verscheiden van onze frontman en regelneef, was het met Black & Blue ook gedaan.
De jaren erna zagen we elkaar af en toe wel eens en altijd smeulde op de achtergrond het plan voor een reünie. Het duurde uiteindelijk tot dit voorjaar dat een reünie concreet werd. Een groot deel van de jongens en mannen die in Black & Blue en voorganger Instead of Stones speelden, stak de koppen bij elkaar en besloot in ieder geval nog één keer te gaan vlammen.
Na maandenlange voorbereidingen en vele oefensessies - de één was wat roestiger dan de ander, en als we het doen, doen we het goed! - was het afgelopen zaterdag zo ver. In een dampende en zwetende beatkelder van De Hip in Deventer speelden we in drie uur tijd iedereen plat. De sfeer was fantastisch, het publiek genoot, de band wellicht nog meer.
Grondlegger van de band, Hans Broeklander, werd geëerd. En natuurlijk stonden we stil bij de dood van Peter Rutgers. Wilco kroop in de huid van Mick Jagger. Peter en Erik speelden hun gitaarpartijen nog gelikter dan Keith, Ronnie en Mick Taylor bij elkaar. Hans en Frank zorgden voor het stevige fundament. Marco en ik wisselden elkaar af op de drums. Spetterende gastoptredens van saxofonist Huub, de dolenthousiaste zanger Johnny en gitarist Bart en onze vaste invallers Rutger (drums) en Matthieu (bas) deden de rest.
Voor eventjes deden we oude tijden herleven. Ik ben heel erg blij dat ik deel mocht uitmaken van dit gebeuren. Met recht een onvergetelijke avond! Een avond die hopelijk een vervolg krijgt...(wordt dus vervolgd?)
Nagekomen bericht! In alle hectiek vergeet ik mijn muzikale steun- en toeverlaat, toetsenist Edo Casteel, te noemen. Niet alleen hield hij muzikaal de avond overeind met z'n ongekende kennis, maar is bovenal een held!
